در پژوهش حاضر به بررسی اثرات پویای حجم کل بدهی‌ها بر بخش حقیقی اقتصاد ایران طی دوره زمانی ۱۳۶۰ تا ۱۳۹۰ و ارزیابی آن به‌عنوان سازوکار هشداردهنده وقوع بحران مالی پرداخته شده است. به‌منظور بررسی اهداف و آزمون فرضیات، از برآورد الگوی اقتصادسنجی خودرگرسیون برداری بیزی و همچنین شبیه‌سازی سناریوهایی نظیر کاهش حجم کل بدهی‌ها تا نزدیکی صفر یا نصف مقدار اولیه و افزایش حجم کل بدهی‌ها تا دو برابر استفاده شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد حجم کل بدهی‌ها بر بخش حقیقی اقتصاد ایران طی دوره مورد مطالعه اثرگذار بوده، به‌طوری‌که افزایش حجم کل بدهی‌ها در ابتدا از طریق ایجاد اعتبار و افزایش در عرضه نقدینگی سبب افزایش در رشد اقتصادی شده که می‌تواند اثر مثبت بر بخش حقیقی اقتصاد داشته باشد، اما به‌تدریج روند اثرگذاری این متغیر به‌دلیل تأثیر منفی که بر سرمایه‌گذاری ناخالص داخلی کشور می‌گذارد، تغییر پیدا می‌کند و اثرات منفی بر بخش حقیقی اقتصاد بر جای می‌گذارد، درحالی‌که بازخورد کمی از فعالیت‌های حقیقی اقتصادی بر حجم کل بدهی‌ها مشاهده شده است.