تحقیق حاضر به ارزیابی میزان اثرگذاری برخی از مهم‌ترین متغیر‌های تأثیرگذار بر ترجیحات تقاضاکنندگان تسهیلات بانکی، مبتنی بر روش آزمون انتخاب گسسته می‌پردازد. در ابتدا متغیرها و سطوح آن‌ها پس از مشورت با کارشناسان حوزهٔ بانکی شناسایی و اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسش‌نامه‌ جمع آوری شده است. علائم ضرایب برآورد شده نشان می‌دهد هرگونه افزایش نرخ سود تسهیلات، تشدید نظارت بانک بر مصرف تسهیلات، عدم استمهال تسهیلات (دورهٔ تنفس)، و وجود ضمانت شخصی مدیران شرکت تمایل برای اخذ تسهیلات را کاهش و لذا احتمال مراجعه به نظام بانکی جهت تأمین مالی و اخذ تسهیلات از منابع بانکی را کاهش خواهد داد. با عنایت به اینکه نرخ سود تسهیلات به‌عنوان متغیر پولی (نرمال‌کننده) در نظر گرفته شده است، محاسبات انجام‌شده نشان داد که هر پرسش‌شونده (سرمایه‌گذار) حاضر است بطور متوسط ۱٫۰۶ درصد نرخ سود تسهیلات بیشتر پرداخت کند تا در معرض نظارت بانک یا مؤسسهٔ اعتباری قرار نگیرد. در ازای بدست آوردن ۶ ماه دورهٔ تنفس بیشتر، معادل ۲٫۱۷ درصد نرخ سود تسهیلات بیشتری پرداخت کند و بالاخره در ازای پرداخت ۲٫۶۷ درصد نرخ سود تسهیلات بیشتر، هیچ ریسکی را از محل سرمایهٔ شخصی متقبل نشود؛ بنابراین، مقایسهٔ نتایج حاصل‌شده نشان داد، متغیر ضمانت شخصی مدیران شرکت، بیشترین اثرگذاری را در سبد تصمیم‌گیری و ترجیحات سرمایه‌گذاران دارد، بنحوی‌که افراد حاضرند بیشترین هزینه را بابت حفاظت از دارایی‌های شخصی‌شان بپردازند و کمترین هزینه را بابت معافیت از نظارت بانک بر مصرف تسهیلات متقبل شوند که دلالت بر مؤثر و جدی نبودن نوع نظارت بانک، از دید پرسش‌شوندگان دارد.