پیش از وقوع بحران مالی ۲۰۰۷-۲۰۰۹، موضوع نقدینگی عمدتاً به‌عنوان دومین ریسک صنعت بانکداری مدنظر قرار می‌گرفت. پس از بحران، توجه اقتصاددانان به اثرات نقدینگی جلب و این موضوع به دغدغه و نگرانی اصلی بانک‌ها مبدل شد. بحران مالی نشان داد که ریسک نقدینگی، تابع یک سری از عوامل درونی و بیرونی است که شناخت آنها نقش بسزایی در کنترل این ریسک دارد. ازاین‌رو، هدف پژوهش حاضر، بررسی و شناخت عوامل مالی داخلی و کلان اقتصادی مؤثر بر نقدینگی بانک‌ها است. برای این منظور نمونه‌ای متشکل از ۱۶ بانک پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران و فرابورس ، طی سال‌های ۱۳۹۴-۱۳۸۹ مورد بررسی قرار می‌گیرد. جهت آزمون اثر عوامل مالی داخلی و کلان اقتصادی بر نقدینگی، از روش رگرسیون داده‌های تابلویی استفاده می‌شود. نتایج به‌دست‌آمده حاکی از آن است که عوامل مالی داخلی و کلان اقتصادی بر نقدینگی بانک‌ها مؤثرند. در بانک‌های بازار سرمایه ایران مؤلفه‌هایی همچون نسبت کفایت سرمایه به‌عنوان عوامل مالی داخلی و نرخ تورم به‌عنوان عامل کلان اقتصادی بر نقدینگی بانک‌ها مؤثر می‌باشند. درحالی‌که به‌طور مجزا، در بانک‌های پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران عواملی چون هزینه‌های مالی، اندازه بانک و نسبت کفایت سرمایه (در سطح ۱۰ درصد) تنها به‌عنوان عوامل مالی داخلی، تأثیر معناداری بر نقدینگی بانک‌ها دارند. لذا با توجه به پذیرش بانک‌ها در بورس یا فرابورس، می‌توان تأثیر عوامل داخلی یا کلان اقتصادی متفاوتی را بر نقدینگی آنها مشاهده نمود.