اشتغال را می‌توان به لحاظ اهمیت، در ابعاد عملی شخصیت انسان، منشأ هویت و ابزار رسیدن به سعادت نوع بشر به شمار آورد. به طور کلی طی سال‌های اخیر، تأمین اشتغال و کاهش نرخ بیکاری در قالب یکی از دغدغه‌های اقتصادی و به عنوان ضروری‌ترین هدف برای مدیریت کشور و برنامه‌های اقتصادی در ایجاد فضای کسب و کار مدّنظر قرار گرفته است. در این زمینه، سیاست‌های پولی و اعتباری جایگاه ویژه‌ای دارند، به طوری که استفاده از اعتبارات، خواه در سرمایه‌گذاری‌های جدید، خواه در تأمین سرمایه در گردش، منجر به افزایش تولید می‌شود و از این رو می‌تواند در اشتغال‌زایی تأثیر بسزایی داشته باشد. در این راستا، یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار بر اشتغال، اعتبارات بانکی است که از طریق فراهم سازی فرصت‌های سرمایه‌گذاری برای تولیدکنندگان، زمینه توسعه و ایجاد فرصت‌های شغلی را برای جویندگان کار فراهم می‌سازد. البته لازم به ذکر است که کارایی نظام پولی و مالی هر کشور و نحوه مدیریت مالی واحدهای اقتصادی موجود، شرط لازم و کافی برای دستیابی به این آثار مثبت اقتصادی است، که در صورت نبود آنها، چه در بخش اعطای اعتبارات و چه در بخش مصارف اعتبارات، اثرات مطلوب و مورد انتظار بر جای نخواهد ماند.
عملکرد سیستم بانکی از جمله تعیین‌کننده‌های کلان اشتغال و بهبود فضای کسب و کار است که البته می‌تواند بخش‌های مختلف اقتصادی را تحت تأثیر قرار دهد. اختصاص تسهیلات به یک بخش، بدون شک اثرات غیرمستقیمی بر سایر بخش‌ها نیز خواهد داشت، به طوری که تسهیلات متنوع بانکی ایجادکننده فرصت‌های شغلی جدیدی در اقتصاد است.
این مطالعه، به دنبال بررسی اثرات تسهیلات بانکی به همراه سایر تعیین‌کننده‌های کلان، بر اشتغال بخش‌های اقتصادی ایران از جمله صنعت، کشاورزی و خدمات در طی سال‌های (1385ـ1350) است. بر این اساس، یک مدل اشتغال تصریح می‌شود و به روش رگرسیون‌های به ظاهر نامرتبط (SUR) برای بخش‌های فوق‌الذکر برآورد می‌گردد. نتایج تجربی مدل، زمینه‌های لازم را برای تحلیل اثرات مختلف رشد تسهیلات واقعی بانکی بر توسعه فضای کسب وکار در بخش‌های اقتصادی ایران فراهم می‌سازد. 
طبقه‌بندی E20,E24,O17,E5,C5 :JEL

تاریخ دریافت مقاله: 1388/4/4                 تاریخ پذیرش مقاله: 1388/5/16